Salvador en Sao Paolo

Onze voorlaatste binnenvlucht genomen van Rio naar de noorderlijker gelegen stad Salvador de Bahia, 1 van de oudste steden van Brazilië, vroegere hoofdstad en handelsstad van de Portugezen.

Leuk hotelletje, Pousada de Mangueira, op wandelafstand van het historisch centrum, recent gerenoveerd met een zwembadje en leuke kamers met een queen-size bed :-) een aanrader voor als je Salvador wilt bezoeken en niet in 1 van de mastodonten aan de zee wilt zitten.
De straat waarin het hotel gelegen is wat grellig op het eerste zicht maar blijkt achteraf wel mee te vallen in het daglicht...
Volgende morgen de stad in zodat we de lokale sfeer wat konden opsnuiven. Een heel aantal gevels zijn onlangs opgefrist (sponsoring van verffabrikanten) in leuke kleuren (je kent de reclame van Levis wel: colores del mundo - hier hebben ze hun inspiratie opgedaan :-)) Salvador is echt helemaal anders dan de steden die we reeds bezocht hebben; met veel meer afrikaanse invloeden en afro-braziliaanse zwarten.
Salvador wordt ook gekenmerkt door de eeuwige bedelaars en mensen die van alles en nog wat wensen te verkopen/aan te bieden/in uwe nek te draaien om toch maar een centje te verdienen. Het leven is hier veel chiller - zeg maar de mensen zijn hier tammer... en dat is ook wat men in Sao Paolo/Rio/... over deze stad zegt.
Hoewel de gids (lonely planet en footprint) ons vertelde dat je hiervoor 3 dagen moet uittrekken hebben we op een halve dag het grooste deel al gezien... tenzij je alle 360 kerken wilt bezoeken en op elk strand wilt gaan liggen van Bahia...
Terug naar het hotel om wat aan het zwembad te liggen en mijn vorig verhaal af te schrijven. Even naar huis gebeld en het verschrikkelijke nieuws te horen gekregen dat mijn lieve bompa is heengegaan! Ik ga je missen, wijze man!
's Avonds na iets te veel caiperinha's het centrum in waar ze in de straten live 'batteria' speelden. Tegenstrijdige gevoelens maar toch kunnen genieten... Iets gegeten op een pleintje, weer met live muziek op de achtergrond, maar na de 27000ste bedelaar en crack en/of heroine verslaafde gaan lopen naar ons hotel.
Volgende morgen klamme mond en Katrien ziek (griep-verschijnselen) dus met Dennis en Patrick 1 van de kerken gaan bezoeken... Daar een rondleiding gekregen van een zot menske, die ons aanbeveelde om 's avonds een misviering buiten te stad mee te maken... Hiervoor hebben we vriendelijk bedankt en zijn teruggekeerd naar het hotel om te zien hoe het met de zieke gesteld was.
Wat uren slaap hadden Katrien blijkbaar goed gedaan, want even later zaten we met z'n 4'en op strand (onder een parasol - wat had je gedacht) om nog even te relaxen/boek te lezen/zwemmeke te doen.
's Avonds in leuk restaurant Barrevento met een prachtig uitzicht een lekkere hap gegeten met ons eerste glaasje wijn... De zon zakte net niet in de zee... of zakte de zee net niet in de zon? 's Avonds aan het zwembad nog een caiperinha onder de weinige sterrenhemel - ik hoop dat je ziet dat ik het goed heb.
Donderdagmorgen nog even langs de marcado voor de laatste aankopen incl afdingen (spotgoedkope havaianas voor onszelf en iedereen thuis, kettingen voor de ladies etc etc) Pfff in dat afdingen, daar ben ik niet altijd niet goed in - kevin, in barcelona zal je me jouw skills wat moeten overdragen :-)
's Middags bij bahiamama de typische lokale keuken gegeten, een stoofpotje van scampi's met cocosmelk, peterselie en kruiden... heerlijk... maar blijkbaar een no-go voor iedereens maagje... Iets later lig ik in bed met dezelfde symptomen als katrien de dag ervoor en af en toe een korte spurt naar het toilet... Tegen de avond had iedereen 'het' zitten... Al een chance zitten we aan het einde van onze reis.
Iedereen heeft z'n eigen gevoel bij deze stad, die je naar mijn mening moet gezien hebben om een idee te krijgen van het oude Brazilië, maar waarvoor je zeker geen 3 dagen moet uittrekken zoals in veel gidsen wordt beweerd.
Tegen 16u30 de taxi in naar de luchthaven voor onze laatste binnenlandse vlucht voor 1,5 dag Sao Paolo.
In Sao Paolo is het veel minder warm dan we gewoon zijn (zo'n 25 graden ipv de gebruikelijke 35) wat (je gaat het niet geloven) ook wel eens aangenaam is. Sao Paolo is de 2e grootste stad ter wereld, 22mln inwoners en dat merken we bij het landen aan het ongelofelijke aantal woonblokken. We zitten in hotel London Class in de wijk Jardins (een veilige woonwijk) op wandelafstand van het gigantische ondergrondse metronetwerk.
Dennis is hier reeds enkele weken geleden geweest en kan ons dus de belangrijkse gebouwen/plekken laten zien zoals het eerste gebouw van Sao Paolo, het gemeentehuis, het MASP (museum arte sao paolo), stuk tropisch regenwoud etc etc... Mooie stad maar met veel armoede... en daarom ook 1 van de gevaarlijkste steden in de wereld.

's Avonds nog altijd iedereen last van 'het vliegend schijt' een japanner binnen voor onze 'laatste' maaltijd. Iedereen pompaf en na een pintje id bar van het hotel het bed in.

Zaterdag nog wat laatste indrukken opdoen in Sao Paolo en in de namiddag met de taxi naar de luchthaven. Waar we afscheid zullen moeten nemen van lieve broer Dennis die hier nog enkele maanden mag genieten van dit prachtige land.

Tot morgenavond!
Dennis, Nils, Katrien en Patrick, die ondertussen helemaal into de 'tiensletsen' is.

Ilho do Mel, Curitiba en Rio de Janeiro

Na een paar uren op het idillische strand van Ilha do Mel te hebben gelegen en ons af en toe verfrist in 'den Atlantique' was het sprookje gedaan en namen we de prachtige boottocht langs onbewoonde eilanden terug naar de havenstad Paranagua , één van de grotere havens van Brazilië.

Daar aangekomen 'chop-chop' naar het busstation waar de eerste volgende bus met plaats naar Curitiba pas om 21u15 vertrok, méér dan 2,5u wachten... Dan maar hier iets eten en onze lichamen insmeren met allerlei after-suns en kalmerende 'pomades' voor Katriens's voeten, Patrick's 'de Kerstman' voor en achterkant, Nils's voorkant en schouders en Dennis's gezicht en voeten. De zon brandt hier toch precies iets anders dan we gewoon zijn.

Rond 23u aangekomen in Curitiba voor een korte nacht in het meest 'shabby' hotel tot hiertoe Enkele details: gigantische kamer met eigen keuken, waskot, zo goed als geen verlichting, brullende airco, zwarte haren op de handdoeken, vuile tapis-plein, 'kakdoek-potjes' zonder deksel , er mag hier immers NERGENS toiletpapier doorgespoeld worden, maar moet in een apart vuilnisbakje gedeponeerd worden - toch even aanpassen - dan druk ik het nog zachtjes uit, en 'mouche' toiletbrillen... Helemaal naar Katrien's zin :-)

6u15 opgestaan en naar het vliegveld voor onze vlucht naar Rio de Janeiro. Daar aangekomen de bus in en verder met de taxi naar ons hotel, Imperial, gelegen in een goede - lees veilige :-) - buurt, Catete. Even verfrissen en of to the beach, of course! Een aantal grotere wijken hebben hier hun eigen strand, dat van ons was gelegen aan Flamengo-beach, 1 van de 80 stranden van Rio, een ietwat verlaten strand maar daarom niet minder mooi. Het is hier ondertussen 38°C in de schaduw dus niet echt aangenaam aangezien we zo goed als allemaal stevig verbrand zijn. Dan maar een vers opengekapte coco verde (agua de coco) in de schaduw met zicht op de baai van Rio. Not bad!

Nog wat verder rondgewandeld en enkele eerste indrukken opgedaan. 's Avonds een gezellig resto'ke gevonden met ons eerste Devassa-biertje. (cfr reclame Paris Hilton voor de kenners)

Zaterdag wat uitgeslapen om tegen 11u de Corcovado berg, 700m en hoogste berg van Rio, met Cristo Redentor te beklimmen (met een taxi hoor, wat had je gedacht). Om de 100jarige onafhankelijkheid te vieren werd in 1922 beslist een beeld te maken, dat later bekend zal worden als 1 van DE bekendste beelden in de wereld. Zoals alle trekpleisters, iets te toeristisch, maar het zicht is onbeschrijfelijk! WAT EEN GIGANTISCHE STAD??!! Vanop deze hoogte heb je echt een mooi beeld van hoe uitgestrekt Rio wel is met zijn wolkenkrabbers (nee geen New Yorkse 350m plus, maar onze boerentoren moet hier toch niet onderdoen), meer dan 800 (ACHT HONDERD) favela's en 80 stranden etc etc...

In de namiddag een wandeling in het commercial district waar de sfeer wat te grimmig werd, het is zaterdag en alle bureau's zijn verlaten alsook alle winkels. Dus maar gaan lopen naar Ipanema beach (strand naast Copacabana) voor ons eerste pintje op strand met de ondergaande zon... YEAH!

Copacabana is natuurlijk het bekendste strand, maar blijkt over zijn hoogtepunt heen te zijn en Ipanema '9' is nu zowat de place te be voor de vrouwen in 'thong' en mannen in al even kleine broekjes. De stranden zijn hier ingedeeld in verschillende zones, bijv. 8.6 is het holebi-strand, kenmerkend aan de regenboog-vlaggen, 9 zou zich onderscheiden door het mooie volk, hoewel we ons soms toch afvragen wie de maatstaf bepaalt, als we weer een walvis zien aanspoelen... :-)

Zaterdagavond op zoek naar een leuk restaurant, wat iets moeilijker is dan we eerst dachten. Resto 'Njam Njam' in de Botafogo-wijk ziet er super uit, maar is jammergenoeg 1,5u wachten voor we aan tafel kunnen. Het is ondertussen 21.30 en hoewel we 's middags goed gegeten hadden, wilde niemand van ons zo lang wachten. Dan maar naar DE uitgaansbuurt van Rio, Lapa. Het is alsof half jong Rio hier bijeenzit, gelukkig is de politie massaal aanwezig om een oogje in het zeil te houden. Leuke bar/bistro gevonden waar we nog enkele gefrituurde kippenboutjes naar binnen hebben gespeeld, aangelengd met enkele flessen bier. Was ik misschien nog vergeten te vertellen maar de Brazilianen drinken zo goed als geen wijn. Er wordt ook bijna geen wijn verbouwd in dit gigantisch land, de rest is import en is duur. Bier wordt per fles van 600ml verkocht. Belangrijk punt hierbij is dat de Braziliaan houdt van ijskoude dranken. De frigo's met bier staan op -4°C en meestal krijg je ofwel een ijsemmer om het bier fris te houden ofwel een isomo of plastieken 'frakske' om het niet warm te laten worden. Is ook nodig want zelfs na middernacht is het hier nog ruim 27 graden.

Volgende morgen, zondag, naar de top van de Suikerbrood-berg (nog een trekpleister) met een kabelliftje. Weer enkele fantastische uitzichten, zoals het drukbevolkte Copacabana beach en de andere stranden, de vliegtuigen die voor onze neus, in de baai van Botafogo en Flamengo kwamen aanvliegen om te landen op de 1 van de 2 luchthavens van Rio; Santos, de Atlantische Oceaan met zijn eilanden voor de kust, de kastelen en coloniale gebouwen, Pfff hier word je toch even stil van... Blijkbaar is MSC cruises hier ook goed vertegenwoordigd want de bussen met Amerikaanse toeristen 'My guide is Bruno' zijn niet op 2 handen te tellen.

Wat later liggen we in onze zwembroek op het strand van Ipanema en nemen we een verfrissendse duik in de zee, terwijl we zonder bodyboard onze 'body-surfing'skills nog wat trachten bij te schaven. Na af en toe op het strand te worden gesmeten hebben we wel een fris pintje verdient (het is de warmste dag tot nu toe met toppers van 40 graden) en zetten we ons in een strandstoel om wat op te drogen. Tegen 17u komen ze ons immers oppikken in het hotel voor de derby Flamengo (winnaar vorig jaar) tegen Vasco in het grootste stadion ter wereld, Macarnã. We moeten even wachten op de andere busjes en kunnen dan ook genieten van het aanstormend geweld. Vanuit de straten lijkt het alsof ze een bende zingende/brullende beesten hebben losgelaten EN vanuit de lucht, want eens daar maken we onze eerste echte tropische storm mee - dit heb ik nog nooit gezien - iedereen is dan ook DOORweekt in de 150m die we moeten lopen. We zijn met een groep van 175 van de 'be a local-tour' die allemaal veel te veel betaald hebben, maar ach... dit moet je ook eens hebben meegemaakt.

In totaal zijn we met z'n 40.000, ongeveer 1/3 van de capaciteit. Vroeger, toen er nog rechtstaande plaatsen waren, kon hier maar liefst 220.000 man binnen, echter omwille van veiligheidsmaatregelen hebben ze de capaciteit drastisch teruggeschroefd. De zingende mensenmassa (vooral mannen) geeft een waanzinnige sfeer - de match wordt ingezet met enkele bengaalse vuren en ander vuurwerk - Dennis zijne camera heeft het spijtig genoeg begeven door de regen dus hier hebben we geen foto's van, maar ik kan je vertellen dat den Antwerp hier een puntje kan aan zuigen!! Man van de match is keeper Bruno van Flamengo die 2 al dan niet verdiende penalty's weet tegen te houden - alle Flamengo fans gaan dan ook uit hun dak! Adriano kan met wat geluk de enige goal scoren en zo wordt deze nogal saaie wedstrijd - we hadden toch wel iets meer echt Braziliaans voetbal verwacht, ok toegegeven het veld wat zeiknat - op 1-0 afgefloten.

En ineens is het maandagmorgen en moeten we inpakken om uit te checken in ons hotel. Gelukkig hebben we pas 's avonds een vlucht zodat we nog een dagje de sfeer van Rio kunnen opsnuiven. Er rest ons nog 1 niet te missen 'attractie': een favela.

Met de amerikaanse-braziliaan (of was het een braziliaanse amerikaan) Colin Chvany, die opgegroeid is met de bodyguard van de king-pin (hoofd van de grootste gang in Rio en dus ook vertrouwd is met deze gasten) trokken we naar de grootste favala ter wereld. Hier wonen maar liefst 300.000 mensen in betonnen/stenen/houten/golfplaten huisjes. Deze favala is meermaals het decor geweest voor Amerikaanse blockbusters (bijv Hulk The Incredible) en is echt een stad op zich met winkels, handel (al dan niet in legale zaken), voorzien van alle behoeften etc. Eletriciteit, internet, TV, water, zo goed als alles wordt hier afgetapt en er dient aan de king-pin betaald te worden (verdient zo'n 800.000 R$ per maand +- 350.000 eur). In een favela is men, in tegenstelling tot wat vele mensen denken, veilig. Waarom? Omdat personen die iets verkeerds doen gemicrowaved worden. Even niet voor gevoelige mensen: eerst wordt je urenlang geslagen om daarna in een deken gerold te worden. Waarna autobanden rond deze 'worst' worden gedaan. Hierover giet men benzine. Dat steken ze in brand en duwen ze van de berg... Gezellig is anders en dus heeft iedereen enorme schrik om dit lot te ondergaan met als gevolg dat hier geen criminaliteit is, tenzij leden van een andere gang (er zijn 5 gangs in Rio) hier keet komen schoppe

n of als de politie hier 'ongevraagd' binnenvalt We mogen overal naar kijken, het enige wat not done is foto's nemen van leden van de gang. Hoe herken je die vroegen we: door de AK47 rond hun nek, granaten aan hun riem, het handgeweer onder hun shirt of simpeler: de gouden of zilveren kettingen. We komen echter enkel een groepje weed-rokende jongeren tegen. De taxi heeft ons aan de top van de berg afgezet (zeer veel favela's bevinden zich tegen de bergflanken, verdreven uit de stad) en we gaan te voet naar beneden door de smalle straatjes vol vuilnis, hondenpoep en andere rommel, over open riolen (die niet stinken!!). Eens beneden op de taxi-moto zonder helm tegen 100 terug naar boven knallen... fucking hell!! een waanzinnige belevenis.

Nog vlug vlug naar de mooiste (en 1 van de duurste) buurt van Rio, Santa Teresa vol met prachtige huisjes (gebouwd tussen favela's of is het andersom?). Met een oeroud trammetje een 'bumpy'-ride doorheen deze wijk. Castelinho 38 is een echte aanrader als hotelletje of voor de rijkeren onder ons, Hotel Santa Teresa... :-)

Afscheid moeten nemen van Rio rond 17u voor onze vlucht naar Salvador, de vroegere hoofdstad en 1 van de oudste steden van Brazilië. Amerigo Vespucci kwam hier als Portugese ontdekkingsreizer en maakte Salvador als 1 van de handelsteden van Portugal, maar hierover later meer.

Dikke kussen

Dennis, Patrick, Katrien en Nils

Curitiba en paradise on earth: Ilha do Mel

Ondertussen is het dinsdagnamiddag en nemen we de vlieger van Foz do Iguacu naar Curitiba, een stad van 2,2mln inwoners met nog eens 1,8mln in de banlieu's/sloppenwijken. Met de taxi naar het hotel, waar we snel pak en zak achterlaten om de enige trekpleister van deze grootstad te bezoeken, het Oog van Oscar Niemayer een architect die ook de nieuwe hoofdstad Brazilia heeft 'ontworpen'. Doordat we 's morgens onze vlucht 'gemist' hadden, arriveerden we net te laat om het museum te bezoeken, maar hebben toch nog enkele mooie beelden kunnen trekken van dit indrukwekkend staaltje architectuur.

Het is hier iets frisser, maar we moeten geen schrik meer hebben van de malaria muggen en kunnen dus eens zorgeloos (zonder ons van kop tot teen te moeten inspuiten met anti-muscito) de stad in.

Curitiba heeft een super mooi centrum met indrukwekkende gebouwen, maar een goed restaurant is dan weer moeilijk te vinden. Na wat rondwandelen vinden we dan toch een goed-uitziend resto'ke waar we voor 15 $R (6,5 eur) een lekker all-you-can-eat buffet voorgeschoteld krijgen (Nils en Patrick hebben achteraf toch wat last van krampen, of was het die hamburger van vanmiddag?)

Woensdagmorgen vroeg uit de veren (6u15) om de 3u durende treinrit van Curitiba naar Moretes te halen. Afstand tussen deze 2 steden is slechts 75km, de trein rijdt dan ook max 30km/u. Hoewel het wat te lang duurde, werden we getrakteerd op een prachtige staaltje natuur, langs kleine rivieren,honderden bananenbomen en de sloppenwijken van Curitiba met straatarme wuivende kinderen.

Aangekomen in Moretes (smoorheet) en met de rugzak op de rug naar het busstation voor de bus richting Parangua, waar we de boot nemen naar Ilho do Mel (Honey island).

Rond 17u aangekomen op dit 32graden paradijselijke eiland, dat eind jaren 60 hét hippie eiland bij uitstek moet geweest zijn. Hier rijden geen auto's en alles is hier 'pur natur'.

Alles heeft zo zijn voor-en nadelen want 25min te voet in de blakke zon met een loodzware rugzak is ook gene flauwe koek. MAAR... eens op de kamer met de baai van Praia Grande op de achtergrond en een frisse pint doet je snel alles vergeten. Paradise does exist! Qua chill-factor staat dit op nummer 1 aller tijden!

De hippie cultuur is hier blijkbaar nog wat blijven hangen, want de vrouw achter de receptie is volgens ons 'even van de wereld' en de meeste bezoekers zijn 65+, old-school hippies :-).

Na het eten nagenieten met een reuze-grote caipreinha van de imense sterrenhemel, er is hier immers geen straaltje lichtvervuiling. Na de zevende vallende ster, en evenveel wow's en waw's (zo'n sterrenhemel heb je nog nooit gezien), bed in met de golvende zee op de achtergrond.

's Morgens net de laat voor de opkomende zon, nog even verder gesnoozed en na het ontbijt, strandstoel in en af en toe een zwemmeke in de woeste zee. Spijtig dat we hier maar 1 dag kunnen blijven want het is hier echt genieten!

Vanavond met de boot en de bus (geen treinrit meer) naar Curitiba om morgen te vertrekken naar Rio de Janeiro! Capacabana beach... here we come!

Grtjs,
Katrien, Dennis, Patrick & Nils.

Foz do Iguacu

Zaterdagmorgen in de gietende regen, vanop Sao Paolo (Guarulhos) vertokken richting Foz do Iguacu. De wolken ruimden gelijdelijkaan plaats voor staalblauwe hemel... Bij het dalen zagen we de gigantische Itaipu dam, de rivier Rio Iguacu en het groene hart van de wereld, de oneindige bossen van Brazilië. De deurenwerden geopenden een warme (32 graden!!) wind werd in het vliegtuig geblazen... Foz do Iguacu is een schattig luchthaventje waar we verwelkomd werden met live samba muziek... Welcome to Foz do Iguacu!

Harbor Colonial is een aangenaam hotel op 5 min van de luchthaven, 5 min van de Braziliaanse Iguacu Falls en 10min van het stadje Foz do Iguacu (300.000 inwoners)

Short en 'teensletsen' aan en met het busje 'Harbor Tourismo' naar de Braziliaanse watervallen... Dit is immers de 'kleinste' kant en kan je op 2 uur doorwandelen... Foto's, die later zullen volgen, kunnen enkel deze natuurlijke pracht en praal weergeven, want woorden schieten tekort... De hoeveelheid water, de kracht, de natuur, het dierenrijk en op de achtergrond de prachtige blauwe hemel zijn onbeschrijfbaar... Via de padjes kom je uiteindelijk op een loopbrug over het water, waar je letterlijk een warme douche krijgt van het opvliegende water... 's Avonds naar een typisch 'all you can eat-buffet' waar de spiezen met verschillende soorten vlees aan de tafel worden gepresenteerd en waar je naar believen stukjes laat afsnijden... Man, man dit is pas een stukje vlees! Heerlijk malse en zachte stukjes van de beste delen, Picanha is een echte aanrader. Als afsluiter van onze eerste volledige dag in Brazil, een caiperinha in een gezellig cafétje, enkel de regenboogvlag hadden ze vergeten op te hangen...

Volgende dag op tijd uit bed om de Argentijnse kant van de watervallen te bezoeken, waar je 1 dag mee zoet bent. Eerst even geld wissel (pessos) en dan langs de grensposten (jeuj!! ook een stempel met ARGENTINA in onze reispas) Argentinië binnen voor een dolle toeritsenrit naar de Falls... Inside joke: NYPK ex leger-kerel met gigantische oren had het al een chance allemaal onder controle + de familie die we hebben moeten achterlaten daar hun pas vervallen was.

Zoals elke gids ons reeds had voorgeschreven is de Argentijnse kant nog mooier en indrukwekkender dan de Braziliaanse... Foto's en filmpjes kunnen slechts een vaag idee geven van dit gigantisch natuurspektakel, watervallen rondomrond en bossen zo ver als je kan zien... Iemand zei ooit bij het zien van deze watervallen 'Ocharme de Niagara Falls' en dat kan ik alleen maar beamen. Dit is echt 1 van de mooiste dingen die ik ooit al heb gezien.

Terug langs de grenscontroles (opnieuw de paparassen voor Brazilië invullen) en nog even een verfrissende duik in het zwembad (het is hier nog altijd 28 graden, hé) 's Avonds geen stuk 'vliees' maar een heerlijke Braziliaanse versie van onze Zaowang Sushi boot... Nog een pintje in 1 van de?? hipste?? bars van Foz do Iguacu. Op dat vlak doen wij het wel beter... :-)

Ondertussen is het maandagmorgen en zitten we weer in ons busje dat ons naar de grens met Paraguay brengt.. Langs beide kanten staan er enkel honderden brommertjes te wachten die je ??veilig?? naar de overkant brengen... Grappig tafereel... Grenscontroles zijn hier onbestaande, onze taxichauffeur dient enkel door te geven hoeveel personen hij het land binnenbrengt. De grenswachter verdient naar't schijnt extra goed om louche praktijken/steekpenningen tegen te gaan. Ciudad del est is een 'walhalla' voor electronica, 128GB usb sticks, sokken, nep-voetbaltruitjes en kopieerde DVD's... De gigantische shopping centra trekken dagelijks enkele duizenden 'toeristen' die eens buiten de gekoelde omgeving, geconfronteerd worden met het straatleven van Paraguay... Wel eventjes 'hard' van hetéén extreem in het andere...

Na de middag 'gelak echte toeristen' naar de itaipu dam, de grootste waterkrachtcentrale van de wereld, die 90% van de energie van Paraguay voorziet en 25% van de Braziliaanse, met een stuwmeer van meer dan 3000ha. Indrukwekkend bouwwerk waar ze 30 jaar aan hebben gewerkt en waarvoor 40000 gezinnen zijn moeten verhuizen waaronder Indianen.

's Avonds een snelle hap en op tijd onze nest in om de volgende dag even te chillen aan het zwembad en onze vlucht naar Curitiba te nemen... Ware het niet dat we onze vluchtgegevens niet meer gechecked hadden en we niet om 13u00 maar om 7u30 opstegen..

4e dag in Brazilië en het loopt al goed fout... Na wat omzwervingen vinden we dan toch een nieuwe vlucht die om 15u40 vertrekt en een uurtje later landt in Curitiba... Dankzij Dennis hebben we het geld van de verloren vlieguigtickets terug dus is er niks verloren buiten wat tijd...

Foto's uploaden is wat moeilijk... hoop dat jullie zo al een idee krijgen van de tot nu toe schitterende reis.

Tot over enkele dagen,

Nils, Katrien, Dennis & Patrick

and of we go...

Hi,

vrijdagmorgen vroeg opgestaan vr een vlucht van 14u via lisabon...

Om 6u lokale tijd (4u vroeger) aangekomen in SAo Paolo waar Dennis ons stond op te wachten...

Met shuttle busje nr Ibis hotel - pintje aan de bar gedronken (blijkbaar not done hier) en 's avonds iets gaan eten in een lekker typisch braziliaans restoke tussen de lokals.

's morgens opgestaan met prachtig weer, maar na enkele uren de eerste braziliaanse zondvloed gezien... het ziet hier dan super groen met vlgs katrien eigenaardige bomen die lijken op peterseliebosjes...

sebiet de vlierger in nr foz do iguacu

tot latrer