Ondertussen is het dinsdagnamiddag en nemen we de vlieger van Foz do Iguacu naar Curitiba, een stad van 2,2mln inwoners met nog eens 1,8mln in de banlieu's/sloppenwijken. Met de taxi naar het hotel, waar we snel pak en zak achterlaten om de enige trekpleister van deze grootstad te bezoeken, het Oog van Oscar Niemayer een architect die ook de nieuwe hoofdstad Brazilia heeft 'ontworpen'. Doordat we 's morgens onze vlucht 'gemist' hadden, arriveerden we net te laat om het museum te bezoeken, maar hebben toch nog enkele mooie beelden kunnen trekken van dit indrukwekkend staaltje architectuur.

Het is hier iets frisser, maar we moeten geen schrik meer hebben van de malaria muggen en kunnen dus eens zorgeloos (zonder ons van kop tot teen te moeten inspuiten met anti-muscito) de stad in.

Curitiba heeft een super mooi centrum met indrukwekkende gebouwen, maar een goed restaurant is dan weer moeilijk te vinden. Na wat rondwandelen vinden we dan toch een goed-uitziend resto'ke waar we voor 15 $R (6,5 eur) een lekker all-you-can-eat buffet voorgeschoteld krijgen (Nils en Patrick hebben achteraf toch wat last van krampen, of was het die hamburger van vanmiddag?)

Woensdagmorgen vroeg uit de veren (6u15) om de 3u durende treinrit van Curitiba naar Moretes te halen. Afstand tussen deze 2 steden is slechts 75km, de trein rijdt dan ook max 30km/u. Hoewel het wat te lang duurde, werden we getrakteerd op een prachtige staaltje natuur, langs kleine rivieren,honderden bananenbomen en de sloppenwijken van Curitiba met straatarme wuivende kinderen.

Aangekomen in Moretes (smoorheet) en met de rugzak op de rug naar het busstation voor de bus richting Parangua, waar we de boot nemen naar Ilho do Mel (Honey island).

Rond 17u aangekomen op dit 32graden paradijselijke eiland, dat eind jaren 60 hét hippie eiland bij uitstek moet geweest zijn. Hier rijden geen auto's en alles is hier 'pur natur'.

Alles heeft zo zijn voor-en nadelen want 25min te voet in de blakke zon met een loodzware rugzak is ook gene flauwe koek. MAAR... eens op de kamer met de baai van Praia Grande op de achtergrond en een frisse pint doet je snel alles vergeten. Paradise does exist! Qua chill-factor staat dit op nummer 1 aller tijden!

De hippie cultuur is hier blijkbaar nog wat blijven hangen, want de vrouw achter de receptie is volgens ons 'even van de wereld' en de meeste bezoekers zijn 65+, old-school hippies :-).

Na het eten nagenieten met een reuze-grote caipreinha van de imense sterrenhemel, er is hier immers geen straaltje lichtvervuiling. Na de zevende vallende ster, en evenveel wow's en waw's (zo'n sterrenhemel heb je nog nooit gezien), bed in met de golvende zee op de achtergrond.

's Morgens net de laat voor de opkomende zon, nog even verder gesnoozed en na het ontbijt, strandstoel in en af en toe een zwemmeke in de woeste zee. Spijtig dat we hier maar 1 dag kunnen blijven want het is hier echt genieten!

Vanavond met de boot en de bus (geen treinrit meer) naar Curitiba om morgen te vertrekken naar Rio de Janeiro! Capacabana beach... here we come!

Grtjs,
Katrien, Dennis, Patrick & Nils.