Na een paar uren op het idillische strand van Ilha do Mel te hebben gelegen en ons af en toe verfrist in 'den Atlantique' was het sprookje gedaan en namen we de prachtige boottocht langs onbewoonde eilanden terug naar de havenstad Paranagua , één van de grotere havens van Brazilië.

Daar aangekomen 'chop-chop' naar het busstation waar de eerste volgende bus met plaats naar Curitiba pas om 21u15 vertrok, méér dan 2,5u wachten... Dan maar hier iets eten en onze lichamen insmeren met allerlei after-suns en kalmerende 'pomades' voor Katriens's voeten, Patrick's 'de Kerstman' voor en achterkant, Nils's voorkant en schouders en Dennis's gezicht en voeten. De zon brandt hier toch precies iets anders dan we gewoon zijn.

Rond 23u aangekomen in Curitiba voor een korte nacht in het meest 'shabby' hotel tot hiertoe Enkele details: gigantische kamer met eigen keuken, waskot, zo goed als geen verlichting, brullende airco, zwarte haren op de handdoeken, vuile tapis-plein, 'kakdoek-potjes' zonder deksel , er mag hier immers NERGENS toiletpapier doorgespoeld worden, maar moet in een apart vuilnisbakje gedeponeerd worden - toch even aanpassen - dan druk ik het nog zachtjes uit, en 'mouche' toiletbrillen... Helemaal naar Katrien's zin :-)

6u15 opgestaan en naar het vliegveld voor onze vlucht naar Rio de Janeiro. Daar aangekomen de bus in en verder met de taxi naar ons hotel, Imperial, gelegen in een goede - lees veilige :-) - buurt, Catete. Even verfrissen en of to the beach, of course! Een aantal grotere wijken hebben hier hun eigen strand, dat van ons was gelegen aan Flamengo-beach, 1 van de 80 stranden van Rio, een ietwat verlaten strand maar daarom niet minder mooi. Het is hier ondertussen 38°C in de schaduw dus niet echt aangenaam aangezien we zo goed als allemaal stevig verbrand zijn. Dan maar een vers opengekapte coco verde (agua de coco) in de schaduw met zicht op de baai van Rio. Not bad!

Nog wat verder rondgewandeld en enkele eerste indrukken opgedaan. 's Avonds een gezellig resto'ke gevonden met ons eerste Devassa-biertje. (cfr reclame Paris Hilton voor de kenners)

Zaterdag wat uitgeslapen om tegen 11u de Corcovado berg, 700m en hoogste berg van Rio, met Cristo Redentor te beklimmen (met een taxi hoor, wat had je gedacht). Om de 100jarige onafhankelijkheid te vieren werd in 1922 beslist een beeld te maken, dat later bekend zal worden als 1 van DE bekendste beelden in de wereld. Zoals alle trekpleisters, iets te toeristisch, maar het zicht is onbeschrijfelijk! WAT EEN GIGANTISCHE STAD??!! Vanop deze hoogte heb je echt een mooi beeld van hoe uitgestrekt Rio wel is met zijn wolkenkrabbers (nee geen New Yorkse 350m plus, maar onze boerentoren moet hier toch niet onderdoen), meer dan 800 (ACHT HONDERD) favela's en 80 stranden etc etc...

In de namiddag een wandeling in het commercial district waar de sfeer wat te grimmig werd, het is zaterdag en alle bureau's zijn verlaten alsook alle winkels. Dus maar gaan lopen naar Ipanema beach (strand naast Copacabana) voor ons eerste pintje op strand met de ondergaande zon... YEAH!

Copacabana is natuurlijk het bekendste strand, maar blijkt over zijn hoogtepunt heen te zijn en Ipanema '9' is nu zowat de place te be voor de vrouwen in 'thong' en mannen in al even kleine broekjes. De stranden zijn hier ingedeeld in verschillende zones, bijv. 8.6 is het holebi-strand, kenmerkend aan de regenboog-vlaggen, 9 zou zich onderscheiden door het mooie volk, hoewel we ons soms toch afvragen wie de maatstaf bepaalt, als we weer een walvis zien aanspoelen... :-)

Zaterdagavond op zoek naar een leuk restaurant, wat iets moeilijker is dan we eerst dachten. Resto 'Njam Njam' in de Botafogo-wijk ziet er super uit, maar is jammergenoeg 1,5u wachten voor we aan tafel kunnen. Het is ondertussen 21.30 en hoewel we 's middags goed gegeten hadden, wilde niemand van ons zo lang wachten. Dan maar naar DE uitgaansbuurt van Rio, Lapa. Het is alsof half jong Rio hier bijeenzit, gelukkig is de politie massaal aanwezig om een oogje in het zeil te houden. Leuke bar/bistro gevonden waar we nog enkele gefrituurde kippenboutjes naar binnen hebben gespeeld, aangelengd met enkele flessen bier. Was ik misschien nog vergeten te vertellen maar de Brazilianen drinken zo goed als geen wijn. Er wordt ook bijna geen wijn verbouwd in dit gigantisch land, de rest is import en is duur. Bier wordt per fles van 600ml verkocht. Belangrijk punt hierbij is dat de Braziliaan houdt van ijskoude dranken. De frigo's met bier staan op -4°C en meestal krijg je ofwel een ijsemmer om het bier fris te houden ofwel een isomo of plastieken 'frakske' om het niet warm te laten worden. Is ook nodig want zelfs na middernacht is het hier nog ruim 27 graden.

Volgende morgen, zondag, naar de top van de Suikerbrood-berg (nog een trekpleister) met een kabelliftje. Weer enkele fantastische uitzichten, zoals het drukbevolkte Copacabana beach en de andere stranden, de vliegtuigen die voor onze neus, in de baai van Botafogo en Flamengo kwamen aanvliegen om te landen op de 1 van de 2 luchthavens van Rio; Santos, de Atlantische Oceaan met zijn eilanden voor de kust, de kastelen en coloniale gebouwen, Pfff hier word je toch even stil van... Blijkbaar is MSC cruises hier ook goed vertegenwoordigd want de bussen met Amerikaanse toeristen 'My guide is Bruno' zijn niet op 2 handen te tellen.

Wat later liggen we in onze zwembroek op het strand van Ipanema en nemen we een verfrissendse duik in de zee, terwijl we zonder bodyboard onze 'body-surfing'skills nog wat trachten bij te schaven. Na af en toe op het strand te worden gesmeten hebben we wel een fris pintje verdient (het is de warmste dag tot nu toe met toppers van 40 graden) en zetten we ons in een strandstoel om wat op te drogen. Tegen 17u komen ze ons immers oppikken in het hotel voor de derby Flamengo (winnaar vorig jaar) tegen Vasco in het grootste stadion ter wereld, Macarnã. We moeten even wachten op de andere busjes en kunnen dan ook genieten van het aanstormend geweld. Vanuit de straten lijkt het alsof ze een bende zingende/brullende beesten hebben losgelaten EN vanuit de lucht, want eens daar maken we onze eerste echte tropische storm mee - dit heb ik nog nooit gezien - iedereen is dan ook DOORweekt in de 150m die we moeten lopen. We zijn met een groep van 175 van de 'be a local-tour' die allemaal veel te veel betaald hebben, maar ach... dit moet je ook eens hebben meegemaakt.

In totaal zijn we met z'n 40.000, ongeveer 1/3 van de capaciteit. Vroeger, toen er nog rechtstaande plaatsen waren, kon hier maar liefst 220.000 man binnen, echter omwille van veiligheidsmaatregelen hebben ze de capaciteit drastisch teruggeschroefd. De zingende mensenmassa (vooral mannen) geeft een waanzinnige sfeer - de match wordt ingezet met enkele bengaalse vuren en ander vuurwerk - Dennis zijne camera heeft het spijtig genoeg begeven door de regen dus hier hebben we geen foto's van, maar ik kan je vertellen dat den Antwerp hier een puntje kan aan zuigen!! Man van de match is keeper Bruno van Flamengo die 2 al dan niet verdiende penalty's weet tegen te houden - alle Flamengo fans gaan dan ook uit hun dak! Adriano kan met wat geluk de enige goal scoren en zo wordt deze nogal saaie wedstrijd - we hadden toch wel iets meer echt Braziliaans voetbal verwacht, ok toegegeven het veld wat zeiknat - op 1-0 afgefloten.

En ineens is het maandagmorgen en moeten we inpakken om uit te checken in ons hotel. Gelukkig hebben we pas 's avonds een vlucht zodat we nog een dagje de sfeer van Rio kunnen opsnuiven. Er rest ons nog 1 niet te missen 'attractie': een favela.

Met de amerikaanse-braziliaan (of was het een braziliaanse amerikaan) Colin Chvany, die opgegroeid is met de bodyguard van de king-pin (hoofd van de grootste gang in Rio en dus ook vertrouwd is met deze gasten) trokken we naar de grootste favala ter wereld. Hier wonen maar liefst 300.000 mensen in betonnen/stenen/houten/golfplaten huisjes. Deze favala is meermaals het decor geweest voor Amerikaanse blockbusters (bijv Hulk The Incredible) en is echt een stad op zich met winkels, handel (al dan niet in legale zaken), voorzien van alle behoeften etc. Eletriciteit, internet, TV, water, zo goed als alles wordt hier afgetapt en er dient aan de king-pin betaald te worden (verdient zo'n 800.000 R$ per maand +- 350.000 eur). In een favela is men, in tegenstelling tot wat vele mensen denken, veilig. Waarom? Omdat personen die iets verkeerds doen gemicrowaved worden. Even niet voor gevoelige mensen: eerst wordt je urenlang geslagen om daarna in een deken gerold te worden. Waarna autobanden rond deze 'worst' worden gedaan. Hierover giet men benzine. Dat steken ze in brand en duwen ze van de berg... Gezellig is anders en dus heeft iedereen enorme schrik om dit lot te ondergaan met als gevolg dat hier geen criminaliteit is, tenzij leden van een andere gang (er zijn 5 gangs in Rio) hier keet komen schoppe

n of als de politie hier 'ongevraagd' binnenvalt We mogen overal naar kijken, het enige wat not done is foto's nemen van leden van de gang. Hoe herken je die vroegen we: door de AK47 rond hun nek, granaten aan hun riem, het handgeweer onder hun shirt of simpeler: de gouden of zilveren kettingen. We komen echter enkel een groepje weed-rokende jongeren tegen. De taxi heeft ons aan de top van de berg afgezet (zeer veel favela's bevinden zich tegen de bergflanken, verdreven uit de stad) en we gaan te voet naar beneden door de smalle straatjes vol vuilnis, hondenpoep en andere rommel, over open riolen (die niet stinken!!). Eens beneden op de taxi-moto zonder helm tegen 100 terug naar boven knallen... fucking hell!! een waanzinnige belevenis.

Nog vlug vlug naar de mooiste (en 1 van de duurste) buurt van Rio, Santa Teresa vol met prachtige huisjes (gebouwd tussen favela's of is het andersom?). Met een oeroud trammetje een 'bumpy'-ride doorheen deze wijk. Castelinho 38 is een echte aanrader als hotelletje of voor de rijkeren onder ons, Hotel Santa Teresa... :-)

Afscheid moeten nemen van Rio rond 17u voor onze vlucht naar Salvador, de vroegere hoofdstad en 1 van de oudste steden van Brazilië. Amerigo Vespucci kwam hier als Portugese ontdekkingsreizer en maakte Salvador als 1 van de handelsteden van Portugal, maar hierover later meer.

Dikke kussen

Dennis, Patrick, Katrien en Nils